مجلس هتم
"مردی که گونه های سیاهی داشت ...1"
آزادش کرده بودند که جانش را بردارد و هر کجا خواست برود. کوفه یا مدینه. غلام سیاه اما نرفت. ماند. خون از همه زخم هایش بیرون می ریخت. آخرین نفس ها بود. تنش آرام آرام سرد می شد که صورتش نا گهانی گرم شد. به زحمت چشم باز کرد. گونه امام چسبیده به گونه سیاه او.
بریده بریده گفت: "خوشبخت تر از من کسی هست؟".
و چشم بست.
1.اسلم ابن عمرو
منبع: "مجلس تنهایی"، فاطمه شهیدی
کلمات کلیدی :
